Και εγώ; Τι νέα έχω; Πολά.
Είμαι ακόμα προγραματιστής. Μαθαίνω μπουζούκι και μία μέρα θα είμαι πολύ καλός. Ελπίζω.
Μένω στην Οστράβα. Είναι σπίτι μου. Εδώ μεγάλωσα και θέλω να μείνω εδώ.
Θέλω να κάνω ότι μπορώ να νιώθω καλά εδώ.
Οι γονείς μου μένουνε κοντά, αλλά δεν τους βλέπω συχνά. Δεν είναι δυνατόν γιατί δεν θέλω να τους μολύσω. Και όταν κάνω επίσκεψη φωράω μάσκα και κάθομαι δίπλα στο ανηχτό παράθηρο.
Όταν είναι δυνατόν κάνουμε παρέα με φίλους εδώ. Ξέρω πως απαγορέβεται αλλά νομίζω πως 99 της 100 άνθροποι κάνουνε το ίδιο. Δεν έχουμε ενεργία να κάθομαι μόνο σπίτι και να μην κάνουμε τίποτα.
Κάθε κυριακή παίζουμε με το γρουπ μας σε ένα κρυμμένο υπόγειο. Τι πλάκα πως πρέπει να κρυβόμαστε. Εγώ παίζω μπουζούκι. Η Ιβάνα παίζει κιθάρα και μπαγλαμά. Ο Στέλιος τραγουδάει και παίζει τουμπερλέκι. Η Ραφαέλα τραγουδάει. Η Έβα τραγουδάει. Και βρήκαμε μία κιθαριστή την Τερέζα. Παίζουμε ρεμπέτικα και άλλα ελληνικά τραγούδια.
Γνώρησα μία πολύ καλή κοπέλα από την Ελλάδα που μένει εδώ στην Οστράβα και ήμασταν μαζί από τον Απρίλιο. Αυτή ήταν η καλήτερη μου δασκάλα της ελληνικής γλλώσας και με έμαθε πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ. Δυστυχώς πήραμε απόφαση να χωρίσουμε. Αυτή είναι η ζωή.
Τώρα είμαι πάλι μόνος και έχω χρόνο να γράφω το blog μου. Είναι πολύ σημαντικό να συναιχίζω, θέλω να το διαβάσω σε πολά χρόνια και να θυμάμαι τις λεπτομερίες που δεν φράφω όλες. Αυτά θα μείνουνε μόνο στη μνήμη μου.
