Ταξίδεψα στο Όκλαντ και μετά στο Γουέλινγκτον. Έκανα συνέντευξη για μια δουλειά αλλά δεν ήμουν τυχερός. Δεν βρήκα δουλειά σε γραφείο ως προγραμματιστής και δεν θέλω να περιμένω εδώ μήνες. Δεν ήθελα να κάθομαι και να βαριέμαι στο Γουέλινγκτον, οπότε πήγα με το λεωφορείο στο Χάστινγκς ένα πρωί, όταν έμαθα πως ψάχνουν κόσμο για δουλειά.
Στη στάση με περίμενε ο Tony, ένας πενηντάρης με άσπρα μαλλιά και ωραίο χαμόγελο. Ήταν ο υπεύθυνος υπάλληλος. Με πήρε στο κάμπινγκ. Υπέγραψα το συμβόλαιο και μου έδωσαν τα κλειδιά από ένα τροχόσπιτο, οπότε μένω στον μηλεώνα, σε ένα τροχόσπιτο που το λέω «Χίλτον». Έχει πολλές αράχνες και δεν μπορώ να κλείσω ένα παράθυρο, αλλά είναι τέλειο.
Δουλεύουμε από τη Δευτέρα ως το Σάββατο. Κάθε μέρα μετά τη δουλειά είμαι πολύ κουρασμένος. Οι άλλοι υπάλληλοι πηγαίνουν στα σπίτια τους μετά τη δουλειά και το βράδυ εγώ είμαι μόνος μου στον μηλεώνα, με τα δέντρα γύρω. Πήγα στην πόλη με το ποδήλατο μερικές φορές· είναι δέκα χιλιόμετρα από εδώ. Τα βράδια είναι μαγικά. Παίζω ακορντεόν για τα δέντρα και διαβάζω.
Δουλεύω στον μηλεώνα. Οι συνάδελφοί μου με διδάσκουν αργκό, όπως τη φράση «Sweet as» – όλοι εδώ τη χρησιμοποιούν. Σε λίγες μέρες θα φτάσουν κι άλλοι, γιατί η συγκομιδή των μήλων αρχίζει. Ο οδηγός του τρακτέρ θα είμαι εγώ. Είναι πολύ καλή δουλειά. Σε τρεις μήνες, τον Μάιο, τελειώνω· θα είναι φθινόπωρο εδώ και δεν έχω άλλα σχέδια.
