Κάνουμε διακοπές - β

Σκεφτόμουν: χρειάζομαι τη άσκηση γιατί περνούσα πάρα πολύ χρόνο μπροστά τον υπολογιστή και τώρα είναι η ευκαιρία μου να κάνω κάτι διαφορετικό. Και πήγα στη Νέα Ζηλανδία. Είχα δίκιο αλλά… Μετά τις πεζοπορίες μας αισθάνομαι εκατόν χρονών. Κάνει κρύο και κοιμάμαι μέσα στο αυτοκίνητο μου για ένα μήνα ήδη. Είμαστε στα νότια και όλα τα πράγματα στη κατάστημα είναι πολύ ακριβά και η βενζίνη. Ταξίδεψα χίλια και πεντακόσια χιλιόμετρα από το Hastings ως εδώ. Βρεισκόμαστε στο «Te Anau». Το χειμώνα μόνο υπάρχουν τουρίστες και οι τρέλοι που ζούνε εδώ και αυτοί οι τουρίστες που είναι εδώ ξέχασαν να κοιτάζουν στο ημερολόγιο, σαν εμείς. Ευτυχώς χιόνισε πολύ και δεν μπορούμε να κάνουμε πεζοπορίες στα βουνά ξανά. Τελικά τα πόδια μου θα ξεκουραστούν… Κάνω λίγο πλάκα. Είναι εδώ πολύ ωραία, μόνο ανυπομονώ να γίνει πάλι καλοκαίρι. 

Ο Μίκα είναι λίγο θυμωμένος, αυτός προτιμάει να μην σταματήσει καθόλου. Θέλει να κάνει πεζοπορίες στα βουνά κάθε μέρα. Αυτός θα ήταν πολύ καλός στρατιώτης, μπορεί είναι ένα ρομπότ.

Και ο Χριστόφορος… Δεν ξέρω πως πάει αυτός: πρέπει να τον ρωτήσω, αλλά ακούει τη μουσική και φοράει τα ακουστικά όλη τη ώρα. Πιθανώς καλά.


Σε δύο εβδομάδες θα δουλεύουμε ξανά να κερδίσουμε χρήματα γιατί είμαστε σχεδόν στο τέλο. Θα βρούμε κάτι όταν θα είμαστε στη «Christchurch».

Στις φωτογραφίες είναι η κορυφή του βουνού που ονομάζεται «Ben Lomond» και ένα ταξίδι με πλοίο στο «Fiordland National Park».

Κάνουμε διακοπές

Δέκα εβδομάδες οδήγησα τα τρακτέρ και έκανα άλλες εργασίες στον οπωρώνα. Σχεδόν όλοι έφυγαν στο τέλο. Μερικοί άνθροποι πήγαν στο Βιετνάμ, άλλοι στο Νότιο Νησί, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη. Συνέχισα να δουλεύω μερικές ημέρες. Είχα αγόρασει το αυτοκίνητο ήδη. Πλήρωσα δύο χιλιάδες δολάρια για Toyota Camry έτος 2000. Ένα κορίτσι από την Γερμανία είχε αυτό το αυτοκίνητο για ένα χρόνο για τα ταξίδια της. Αυτό δεν είναι μόνο αυτοκίνητο. Είναι και κουζίνα και υπνοδωμάτιο. Μόνο αγώρασα νέα ρόδα και ασφάλια αυτοκίνητου και έτσι αναχώρισα το Hawke’s Bay. Δεν ήμουν χαρούμενος γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία στο Hawke’s Bay.

Η πρώτη στάση ήταν Γουέλινγκτον. Είχα πάει στο Γουέλινγκτον στην αρχή το Φευρουάριο και γνόρισα μερικούς τσέχους στην προτέβουσα. Τους έγραψα στο facebook και μου απάντισαν γρήγορα ότι θα είναι to πάρτι στο σπίτι του Γιοργο έτσι πήγα εκεί. Ήτανε πολλούς ανθρώπους εκεί και πολλά παιδάκια. Μαγείρεψα κρέπες για όλους. Όταν όλοι φύγανε, ο Γεώργιος μου έδωσε μία μπύρα και μία μεγάλη μπριζόλα και μιλήσαμε για τη ζωή. Κοιμήθηκα στο αυτοκίνητο μπροστά το σπίτι του και το πρωί συνέχοισα στο λιμάνι.

Στο φέρι ένας ηλικιωμένος άντρας μου ρώτησε αν πάω στο Νελσον. Τον βόηθησα γιατί τους φίλους μου περίμεναν στο Νελσον, πήγαμε μαζί. Ο Άλαν είναι ο δημοσιογράφος και ο φωτογράφος. Πάει στις φτωχογειτονιές και γράφει για τα σοβαρά προβλήματα των ανθροπών. Μου αγόρασε το βραδινό γιατί δεν ήθελα χρήματα για βενζίνη. Όταν ήρθαμε στο Νελσον αυτός πήγε στο σπίτι της αδερφής του και εγώ συνέχισα στο κεμπινγκ όπου περίμεναν ο Μικα και ο Χρίστος. Με τους δύο ταξιδεύω τώρα.

Ο Μίκα είναι ένας γερμάνος δεκαεννιά χρονών που σχεδιάζει τα ταξίδια μας και ο Χρίστος είναι ένας αμερικανός είκοσι δύο χρονών από το Ορεγον που κάνει πλάκα όλη τη ώρα. Είναι πιο νέοι απο μένα και εγώ πρέπει να συμβαδίζω με τους.

Στη αρχή νοικιάσαμε καγιάκ για δύο μέρες στο «Abel Tasman National Park». Πλεύσαμε κοντά στο ακρογιαλί και γύρω τα μικρά νησιά. Είχαμε το μεσημεριανό σε μία ωραία παραλία, μία απο δεκάδες. Είδαμε πολλά φώκια και πουλιά. Στο βράδι στήσαμε τη σκηνή μας στη παραλία και κάναμε μικρή βόλτα. Τη άλλη μέρα συνεχίσαμε. Ο οκεανός ήταν πιο ενεργητικός. Βρήκαμε δύο ωραίες λιμνοθάλασσες. Η δευτέρα είχε πολλά μικρά φωκιά. Κολύμπησαν κάτω και γύρω τα καγιάκ. Ήταν μαγικά αλλά δεν ήταν σωστό να είμαστε τόσο κοντά έτσι φήγαμε. Μετά επιστρέψαμε τα καγιάκ και κοιμηθήκαμε σε άλλη παραλία. Τη τρίτη μέρα κάναμε πεζοπορία στο ακρογιαλί και γυρίσαμε πίσω με το θαλάσσιο ταξί.

Το δευτέρο ταξίδι μας ήταν για μία μέρα μόνο. Πήγαμε στο «Nelson Lakes National Park» να κάνουμε πεζοπορία στα βουνά. Όταν ανεβήκαμε βγάλαμε φωτογραφίες γιατί η θέα ήταν καταπληκτική. Κατεβήκαμε κάτω και λίγες μέρες ξεκουραστήκαμε.

Συνεχίσαμε νότια με λίγες στάσεις. Έχουμε δει λίγους παγετώνες πάνω στα βουνά και λίμνες. Κάναμε τη επόμενη μεγάλη πεζοπορία στο «Mount Aspiring National Park». Ανεβήκαμε στο βουνό που ονομάζεται «Mt. Armstrong». Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε λίγο. Έκανε κρύο. Πάνω στη κορυφή είχε χιόνι και πάγο και δυστυχώς ήμασταν μέσα στα σύννεφα. Το περισσότερο χρόνο δεν είδαμε τίποτα αλλά στο τέλο βγάλαμε λίγες φωτογραφίες και κατεβήκαμε.

Τώρα είμαστε στο «Wanaka» και είμαστε κουρασμένοι. Δε θέλω να δω κανένα βουνό τουλάχιστον τρεις μέρες αλλά ο Μικα σχεδίαζει επόμενη πεζοπορία ήδη…

Ράγκμπι

Ράγκμπι είναι το πρώτο άθλημα εδώ στη Νέα Ζηλανδία. Η εθνική ομάδα της Νέας Ζηλανδίας, την λένε <<All Blacks>>, είναι η καλήτερη ομάδα στον κόσμο. Το γήπεδο έχει χαλαρή ατμόσφαιρα και μπορείς να μιλήσεις με φίλους ή να βλέπεις τον αγώνα.  Άνθρωποι έχουν καλά ρούχα και δε φωνάζουν σαν ζώα. Είναι πολύ διαφορετική εμπειρία από το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. 

Με κάποιους φίλους πήγαμε να δούμε τον αγώνα του ράγκμπι. Η ομάδα μας, Hurricanes από το Ουελινγκτον, έπαιξε κατά White Sharks από την Νότια Αφρική. Εμείς εδώ στο Willowford προτιμάσαμε Hurricanes γιατί Ουελινγκτον είναι η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας και White Sharks δεν είναι από τη Νέα Ζηλανδία καθόλου. Η ομάδα μας κέρδισε σε 86 λεπτά 37:36. Δεν καταλαβαίνω αυτό το παιχνίδι, αλλά εγώ και οι φίλοι μου ήμασταν πάρα πολύ ευτυχισμένοι πως η ομάδα μας κέρδισε. Ίσως επειδή ήταν ο πρώτος αγώνας που είδαμε και ίσως ο τελευταίος.

Αλκοόλ με βοήθησε, οι φίλοι μου χόρεψαν

Το Ρουστερς είναι ένα μπαρ στο Ηαστινγς που φτιάχνουν τη δικό τους μπύρα. Φτιάχνουν πολλές μπύρες. Αυτή δεν είναι καλήτερη μπύρα απο τη τσεχική μπύρα, αλλά είναι το καλήτερο μπύρα που είχα στη Νέα Ζηλανδία. Ένα βράδυ είχαμε το πάρτι εκεί. Είχαμε το πάρτι εκεί μερικές φορές, αλλά αυτό το πάρτι ήταν σημαντική για μένα γιατί έπαιξα το ακορδεόν μου τη πρώρη φορά μπροστά τους φίλους μου, συναδελφούς μου, και άλους. Ετοίμασα μερικές μέρες, έπαιζα τα τραγούδια πάλι και πάλι. Στο τέλο ήμασταν όλοι στο μπαρ και εγώ περίμενα για να αρχίσει να λειτουργεί το αλκοολ, πήρα το ακορδεόν μου και τη καρέκλα και έπαιξα, μαζί είκοσι λεπτά περίπου και οι φίλοι μου χόρεψαν. Είμαι πολύ χαρούμενος ότι τους άρεσε πώς παίζω.

Οι συνάδελφοι από το Βανουάτου ✅

Στην αρχή της δουλειάς μου, ως τουρίστας εργάστηκα μαζί με άλλους τουρίστες. Μια μέρα, όμως, το αφεντικό μου ανακοίνωσε πως θα με στείλει σε μια άλλη ομάδα. Έτσι βρέθηκα, για τρεις εβδομάδες, να δουλεύω με τους συναδέλφους από το μακρινό Βανουάτου.

Ήταν μια εμπειρία μοναδική. Η δουλειά μαζί τους είχε άλλο ρυθμό, άλλο επίπεδο. Αυτοί μάζευαν μήλα χρόνια ολόκληρα και τα χέρια τους ήταν γρήγορα, σίγουρα, γεμάτα εμπειρία. Δούλευαν πολύ πιο γρήγορα από τους τουρίστες που έμεναν μαζί μου στο κάμπινγκ, κι έτσι κι εγώ έπρεπε να οδηγάω το τρακτέρ μου πιο γρήγορα, σχεδόν χωρίς διακοπές. Οι μέρες εκείνες ήταν σκληρές∙ είχαμε πολλή δουλειά και ατελείωτες ώρες στους οπωρώνες.

Κι όμως, όλη η κούραση ξεθώριασε μπροστά στη στιγμή του αποχαιρετισμού. Στεκόμασταν όλοι μαζί, όταν το αφεντικό μας ευχαρίστησε για τη δουλειά μας. Μόλις τελείωσε, ένας από τους συναδέλφους άρχισε να τραγουδά. Σε μια στιγμή, η φωνή του ενώθηκε με των άλλων, και όλοι μαζί υψώθηκαν σε χορωδία. Τραγουδούσαν για τον Χριστό, κι εγώ στεκόμουν εκεί μαγεμένος, ακούγοντας τις υπέροχες φωνές τους να γεμίζουν τον αέρα.

Ύστερα αποχαιρετηθήκαμε. Εκείνοι έφυγαν και εγώ γύρισα ξανά στην ομάδα των τουριστών, όπου συνεχίσαμε τη δουλειά μας για μερικές ακόμα εβδομάδες. Μα η μνήμη εκείνων των ημερών και εκείνο το τραγούδι θα μείνουν πάντα μέσα μου.